Geb. 1957 in Rendsburg.
Abitur am damals noch reinen Mädchen-Lyceum
„Helene-Lange-Gymnasium“.
Journalistische Ausbildung an der Zeitung „Holsteinischer Courier“ in Neumünster – richtig gute Zeit, reife witzige Kollegen, intensive Prägung, prima Kölsch im Postkeller.
Magister in Anglistik, Germanistik u. Kunstgeschichte a. d. CAU Kiel.
Rund-um-schlauer-werden, nebenbei jobben in der Zeitung, locker leben, nett, Freiheit.
Dann – alles hat ein Ende….was nun:
Schreiben oder schnacken?
Beides!
Im Gründer-Team des ersten landesweiten privaten Rundfunksenders Deutschlands: Radio Schleswig-Holstein - Radio intravenös, Moderatorin, Reporterin, verrückte Typen, Kreativität pur, Spass, ganz ganz ganz viel Arbeit, Schwein gehabt.
Mehr Radio – Delta Radio, Radio Nora, erstmals op platt am Mikro.
Davor und dazwischen: Heirat, Sohn und Tochter, Trennung, neue Wege, ein Hund! Und – wieder Radio:
NDR1 Welle Nord – jetzt richtig viel „op platt“, zwischen Binnenland und Waterkant journalistisch unterwegs und dazu eigene Geschichten op platt, Lesungen, ab September das vierte Buch im Handel.
Ein Bein im Journalismus, ein Bein in freier AutorInnenarbeit und den Kopf regelmäßig zwischen Gartenstauden oder in den Wolken, da wo die Freiheit bekanntlich grenzenlos ist.
Dree Engel för Kati
Kati sitt in ehr lütt Wahnung un is schachmatt. Mehrn mang de Kisten hett se sik henpackt, n`Koffi inne Hannen un puust un kiekt sik üm:
Dor in de Kisten weern de goden Böker, dor in de anner de Klamotten för`t rode Krüüz. Dat schöne Geschirr vun ehr Modder hett se vörsichtig in Zeitungspapeer inwickelt un ok mit lütte Schiller goot uttekent verpackt. De Müll is allang ünnen in Hoff inne groote Tünn. Sammelt sik jümmers fix wat an – ok al in een Joar. So lang leevt Kati eerst in düsse lüür lütte Wahnung mit Balkon.
Na de Scheidung weer`t Gild knapp un` Job op`n vagelfreen Arbeitsmarkt hett se jo nich mihr kregen.
`N patente Fro vun 53, Buchhalterin, 30 Joar als Ehfro sülvstännig mit inne egen Firma hölpen. Dat is Vergangenheit. Nützt nix.
Mann wech, Job wech, Existenz wech, Figur wech,
ach de „Wech“-List, de is lang.- Veel to lang.
Nee, op Kati töövt nüms un nix mihr. Keen Paradies in Sicht.
Kati - Katharina Zucker. So is se op de Welt komen. Zucker! Wat`n appeldwatschen Naam. Na, egentli – as lütt Deern, dor hett se den Naam geern hatt:
„Sööte sööte Zuckerkati – giff mi mol`n Söten – kannst dien Moder gröten, kannst dien Vader kniepen, glieks will ik di griepen!“ Kinnerschnack! –
Un denn mit 21 keem Walter. Walter Sauer! Sauer!
De Naam weer Programm. – Achterran is de Minsch jümmers klöker.- So. Kati aten nomol deep dörch un denn makt se dat Finster wiet op.
De Seel schull jo opstiegen un tominst dat warrt wohl klappen.
Kati packt ehr Leevlingsmusik in CD-Speeler.
Französche Chansons, Charles Aznavour…ahhh. Dat striekelt de Seel.
Kati hett de veelen lütten witten Tabletten al an Morrn forts mit` Nudelhult kaputt un to Pulver rullt. Nu kippt se allns vörsichtig in`t Glas, Water doröver, Kati röhrt üm un rünner dormit.
Nu is glieks vörbi .-
Se packt sik op dat frisch opschöddelt Bett un makt de Oogen to. –
***
Un denn is se dor – de Döör vun`t Paradies. Kati wunnert sik.
De Döör is nich gülln. Se is ok nich groot. Dor sünd keene Engel un Musik kann se ok nich hörn. Nee, de Döör is lütt, scheef, ut Hult un de Farv bläddert hier un dor af.-
Kati gifft de Döör na`t Paradies `n lütten Stoot – nee, dat quietscht dorch wohrhaftig – hebbt se hier baven keen Öl?
Oh – wat`n schönen Goarn! Ole groote Obstbööm, ne Eck blots mit Krüder, de bunten Stauden inne anner Eck un ne lütt Bank.
Kommodig un dor – ehr ole Tante!
Tante Lieschen! Krumm un bi de Arbeit – so as jümmers.
„Tante Lieschen!“, röppt Kati „Tante Lieschen!“ –
„Kati –mien Deern. Schön wat du mi mol besöken kümmst. Hest al miene Rosen sehn?“ Kati kiekt sik verdattert üm.
„Wat büst du hier denn an`t schuften un marrachen Tante Lieschen! Du kannst di doch nu utrohn. Sett di mol hen – du büst doch woll nich alleen hier baven för den Paradiesgoarn tostännig!“
„Paradiesgoarn? Ik tostännig? Woso..?. Ach so….“
De ole Fro kiekt sik Kati lang an.
„Deern, dat hier is m i e n Paradies. Mien Paradies.”
“Un – un wat schall ik hier?”, frogt Kati ehr ole Tante.
“Du büst wohl oppe Reis. Du gondelst dörch dien Erinnerungen un hest mi funnen. Dat freut mi. Wo geihst du hen, Kati?“
Kati horcht na binnen un will antern, man se kann nich.
„Weet ik nich“, seggt se lies. „Ik heff mi ümbröcht, Tante Lieschen.
Ik kunn ni mihr un un nu will ik mien Roh un in`t Paradies.“
„As ik miene leegsten Tieden harr“, fangt Lieschen an “ as ik miene leegsten Tieden harr, dor bün ik jümmers inne Goarn gahn. De Planten, de Eer, düsse Luft.
De Joarstieden, bi Sünnschien oder Regen.
Sogor inne Winter heff ik mi merrn mang den ieskolen Matsch stellt un al överleggt, wolang dat woll no duert bit dat de Blömen dat wagt un vörsichtig wedder den grönen Kopp ut de Eer steekt…Hier bün ik jümmers ik. Ganz dichte bi, bi allns, bi de Natur, bi dat wat mi glücklich makt.
Hier blöh ik op. Dat`s mien Paradies.“
Kati kiekt de ole Fro an un överleggt. Se buddelt sik in ehr Erinnerungen heel deep trüch – trüchwarts – se is eerst twölf Joar olt – dor süht se woans se inne Köök steiht un in een groten Pott röhrt – dat rüükt so goot…hmm…Tante Lieschen? Tante Lieschen? Wech is se. Keen Goarn mihr dor – nix – wat schall dat?….Man…
dor – dor achtern – dor sünd ganz veele Minschen un luud wart dat…
Miteens steiht Kati meern op`n groten Marktplatz. Op`n Flohmarkt. „Kati!!!“, nee, dor steiht doch ehr beste Fründin.
Se kennt sik al siet de Schooltiet vun`t erste Schooljoar an.
Is fief Joar her, dor is se ünner een Auto komen un hett Kati trüch laten op de Eer - vertwiefelt.
Un nu – nu steiht se dor - de beste ole Fründin merrn in Wech un se hett – wedder - ne ole Koffikann inne Hannen.
„Is de nich wunnerschön?“ frogt se begeistert.
„Christina?“ Kati will`t nich glöven.
„Du hest jümmers düt Hobby ? Jümmers nich noog ole Koffikannen, olet Gerümpel, al de olen stinkigen Saken, de anner Lüüd wechschmieten doot…“
Christina lacht.
„Ach Kati Zucker – sööte sööte Kati. Giff mi mol`n Söten – kannst dien Modder gröten, kannst dien Vadder kniepen, glieks wüll ik di griepen! Dat`s doch mien Paradies, Zuckerschnuut.
Hier bün ik ik. Köpen, buddeln, kieken, föhlen, finnen.
Ik stell mi al de Lüüd vör, de möl düsse Saken hatt hebbt.
Ik pack so ne ole Koffikann – oh – kiek mol- hier-
is de nich wunner- wunnerschön? - Hach.- Ik pack de Kann un heff`n Füerwark an Gedanken, Geföhln un Ideen in mien Bregen, in mien Hart.
Ik kann gor nich anners!“
Kati mutt schlucken. Jümmers dat sülve. Man Christina is glücklich.
„Büst du ok ünnern LKW komen oder över diene drögen Böker inne Firma tosomenklappt?“,
Christina stellt de witte Koffikann wedder op`n Disch un marscheert al toon neegsten Stand. „ Na wat? Wat hett di hierher bröcht - - sööte sööte Zuckerkati? Un- wo geihst du hen?“
„Weet ik nich“, antert Kati. „Ach, tüddel nich. Du hest doch wiß wedder dusend niege Bonscherrezepte prat“,
Christine inspezeert opmerksam ne ole Lantüchte. „Bonscherrezepte?“ Bi Kati rattert dat in Kopp.
Se un ehr lütt Bonscherköök. Jawoll – dor weern se as Deerns oftins tohopen bin.
Christine weer de Hölpersch un se, Kati Zucker, de beröhmte Bonscherkööksch mit de dullsten Kreatschion. Man – denn – as junge Fro hett se dat allns vergeten un ni nich wedder utprobeert.
Un se harr würklich de leckersten un ok schönsten Lollis un Bonschers tosomenkookt. Man…
…Christine? Christine! Wech. Se is wech…de Flohmarkt is verschwunnen.
Kati dreiht sik in Kring. „Kumm trüch! Christine! Du schasst mi hölpen! Kumm trüch!“
Un denn kippt se üm. De Bodden schwankt un de Wind hett opdreiht.
Water klatscht in ehr Gesicht un meist geiht se över Bord.
„Wat schall ik?“, ehr Vadder schmitt de kole Zigarette över Bord un kiekt ehr frogend an. Dorbi klammert he sik mit een Hand an`t Stüerrad un mit de anner anne Grootschoot. Dat puust düchtig. Se seilt tosomen alleen över`t griese Meer. „Papa?!“ Acht Joar is de Ool al doot, hoch inne Joarn un bös klapprig is he vunne Welt,
man hier an Bord so krall as in siene besten Tieden. Un dor fangt he ok dat Kommandeern al wedder an:
„ Los mien Deern, hol Vaddi mol ne Buddel Beer ut de Bilge. Man pass op, suust mi dor nich daal, sünst ballerst noch mit`n Kopp anne Luuk un ik krigg womöglich mien Beer nich.
Weer doch schood ...hahaha!“
„Papa, nee, ik stüer, du geihst daal.- Mi wart doch jümmers slecht dor ünnen – ik will nich.“
„Jammer nich, ik will`n Beer, zack zack , wenn du di beeilst wart di ok nich slecht“ .
Jümmers noch de ole Egoist, dinkt Kati, man se krabbelt oordig de dree Stopen in`t Schipp daal un bringt dat Beer.
Dütmol is ehr nich slecht worrn. Wedder klatscht dat Water över de Planken.
De ole Mann lacht un nu fangt he ok noch dat Singen an.
He froogt nix, he vertellt nix. He seilt un singt. Sien Blick geiht na vörn,
de Hannen sünd bruun un stark. Hier an Bord hebbt se allns in` Gripp.
He singt luud – de Text is mol wedder ne Eigenkreatschion, man de Melodie stimmt. Hett wat vun flegen Holländer – blots - düt hier – dat is keen Flook, düt hier is Vadder sien Paradies. Mihr brukt he nich.
He smökt de neegste Zigarette un nickt vergnöögt na Kati hen.
Denn fiert he de Schoot `n beten op, dat Boot kümmt wedder höger un se seilt ruhiger. „Beter so?“ – „Beter“, seggt Kati.
„Un, woans stüerst du op to, Kind?“ Ehr Vadder kiekt ehr stracks inne Oogen.
“Dat heff ik mi allang nich mihr frogt”, antert Kati lies.
„Sööte sööte Zuckerkati – giff mi mol`n Söten – kannst dien Modder gröten, kannst dien Vadder kniepen, glieks wüll ik di griepen! – Kannst di dor op besinnen mien Deern?“
„Is veel to laat, Papa.“
Nu wart ehr doch noch slecht. De Maag dreiht sik üm. Dat kümmt seker vun` Wellengang, vun`t Seiln.
Dor röppt ehr Vader: „Los Katharina, spring – spring in`t Water! Nu!“
„Papa, büst du mall? Ik will doch nich versupen!“ antert Kati un is üm de Nees al witt as Kried. „Jump över Bord. Rin in`t kole Water un swimm endlich Deern!“ –
As de Ol markt, dat sien Dochter tögert, brüllt he teemli kott: „Klar zur Wende!“ un dor flüggt se ok al butenbords.
Dat rummst tüchtig un Kati föhlt – Water hett doch Balken.
Se hett sik de Nees blöödig haut un allns wat se inne Maag harr geiht bi düt Manöver ok noch glieks över Bord.
Se rappelt sik hoch. Mit weeke Knee un heel vörsichtig geiht Kati na de Badstuuv.
Ut den Speegel kiekt ehr een Fro mit blödige Nees verwunnert an.
Kati dreiht dat Water op un as dat ieskolt ut den Hahn löpt wascht se sik ehr Gesicht.
De Hannen bevert noch`n beten.
Denn trocknet se sik af un kiekt nomol – sinnig – in` Speegel.
Sööte sööte Zuckerkati – giff mi mol`n Söten – kannst dien Modder gröten, kannst dien Vader kniepen, glieks will ik di griepen!“
Dat se dor nu eerst op komen is. Se schüttkoppt un smuustert.
Man – för düt Ünnernehm wart se nu wohl ne gröttere Köök för bruken.
Kati kiekt sik in ehr lütt Wahnung üm.
Överall Kisten un allns akkrat verpackt.
Kati sitt in ehr lütt Wahnung un is schachmatt. Mehrn mang de Kisten hett se sik henpackt, n`Koffi inne Hannen un puust un kiekt sik üm:
Dor in de Kisten weern de goden Böker, dor in de anner de Klamotten för`t rode Krüüz. Dat schöne Geschirr vun ehr Modder hett se vörsichtig in Zeitungspapeer inwickelt un ok mit lütte Schiller goot uttekent verpackt. De Müll is allang ünnen in Hoff inne groote Tünn. Sammelt sik jümmers fix wat an – ok al in een Joar. So lang leevt Kati eerst in düsse lüür lütte Wahnung mit Balkon.
Na de Scheidung weer`t Gild knapp un` Job op`n vagelfreen Arbeitsmarkt hett se jo nich mihr kregen.
`N patente Fro vun 53, Buchhalterin, 30 Joar als Ehfro sülvstännig mit inne egen Firma hölpen. Dat is Vergangenheit. Nützt nix.
Mann wech, Job wech, Existenz wech, Figur wech,
ach de „Wech“-List, de is lang.- Veel to lang.
Nee, op Kati töövt nüms un nix mihr. Keen Paradies in Sicht.
Kati - Katharina Zucker. So is se op de Welt komen. Zucker! Wat`n appeldwatschen Naam. Na, egentli – as lütt Deern, dor hett se den Naam geern hatt:
„Sööte sööte Zuckerkati – giff mi mol`n Söten – kannst dien Moder gröten, kannst dien Vader kniepen, glieks will ik di griepen!“ Kinnerschnack! –
Un denn mit 21 keem Walter. Walter Sauer! Sauer!
De Naam weer Programm. – Achterran is de Minsch jümmers klöker.- So. Kati aten nomol deep dörch un denn makt se dat Finster wiet op.
De Seel schull jo opstiegen un tominst dat warrt wohl klappen.
Kati packt ehr Leevlingsmusik in CD-Speeler.
Französche Chansons, Charles Aznavour…ahhh. Dat striekelt de Seel.
Kati hett de veelen lütten witten Tabletten al an Morrn forts mit` Nudelhult kaputt un to Pulver rullt. Nu kippt se allns vörsichtig in`t Glas, Water doröver, Kati röhrt üm un rünner dormit.
Nu is glieks vörbi .-
Se packt sik op dat frisch opschöddelt Bett un makt de Oogen to. –
***
Un denn is se dor – de Döör vun`t Paradies. Kati wunnert sik.
De Döör is nich gülln. Se is ok nich groot. Dor sünd keene Engel un Musik kann se ok nich hörn. Nee, de Döör is lütt, scheef, ut Hult un de Farv bläddert hier un dor af.-
Kati gifft de Döör na`t Paradies `n lütten Stoot – nee, dat quietscht dorch wohrhaftig – hebbt se hier baven keen Öl?
Oh – wat`n schönen Goarn! Ole groote Obstbööm, ne Eck blots mit Krüder, de bunten Stauden inne anner Eck un ne lütt Bank.
Kommodig un dor – ehr ole Tante!
Tante Lieschen! Krumm un bi de Arbeit – so as jümmers.
„Tante Lieschen!“, röppt Kati „Tante Lieschen!“ –
„Kati –mien Deern. Schön wat du mi mol besöken kümmst. Hest al miene Rosen sehn?“ Kati kiekt sik verdattert üm.
„Wat büst du hier denn an`t schuften un marrachen Tante Lieschen! Du kannst di doch nu utrohn. Sett di mol hen – du büst doch woll nich alleen hier baven för den Paradiesgoarn tostännig!“
„Paradiesgoarn? Ik tostännig? Woso..?. Ach so….“
De ole Fro kiekt sik Kati lang an.
„Deern, dat hier is m i e n Paradies. Mien Paradies.”
“Un – un wat schall ik hier?”, frogt Kati ehr ole Tante.
“Du büst wohl oppe Reis. Du gondelst dörch dien Erinnerungen un hest mi funnen. Dat freut mi. Wo geihst du hen, Kati?“
Kati horcht na binnen un will antern, man se kann nich.
„Weet ik nich“, seggt se lies. „Ik heff mi ümbröcht, Tante Lieschen.
Ik kunn ni mihr un un nu will ik mien Roh un in`t Paradies.“
„As ik miene leegsten Tieden harr“, fangt Lieschen an “ as ik miene leegsten Tieden harr, dor bün ik jümmers inne Goarn gahn. De Planten, de Eer, düsse Luft.
De Joarstieden, bi Sünnschien oder Regen.
Sogor inne Winter heff ik mi merrn mang den ieskolen Matsch stellt un al överleggt, wolang dat woll no duert bit dat de Blömen dat wagt un vörsichtig wedder den grönen Kopp ut de Eer steekt…Hier bün ik jümmers ik. Ganz dichte bi, bi allns, bi de Natur, bi dat wat mi glücklich makt.
Hier blöh ik op. Dat`s mien Paradies.“
Kati kiekt de ole Fro an un överleggt. Se buddelt sik in ehr Erinnerungen heel deep trüch – trüchwarts – se is eerst twölf Joar olt – dor süht se woans se inne Köök steiht un in een groten Pott röhrt – dat rüükt so goot…hmm…Tante Lieschen? Tante Lieschen? Wech is se. Keen Goarn mihr dor – nix – wat schall dat?….Man…
dor – dor achtern – dor sünd ganz veele Minschen un luud wart dat…
Miteens steiht Kati meern op`n groten Marktplatz. Op`n Flohmarkt. „Kati!!!“, nee, dor steiht doch ehr beste Fründin.
Se kennt sik al siet de Schooltiet vun`t erste Schooljoar an.
Is fief Joar her, dor is se ünner een Auto komen un hett Kati trüch laten op de Eer - vertwiefelt.
Un nu – nu steiht se dor - de beste ole Fründin merrn in Wech un se hett – wedder - ne ole Koffikann inne Hannen.
„Is de nich wunnerschön?“ frogt se begeistert.
„Christina?“ Kati will`t nich glöven.
„Du hest jümmers düt Hobby ? Jümmers nich noog ole Koffikannen, olet Gerümpel, al de olen stinkigen Saken, de anner Lüüd wechschmieten doot…“
Christina lacht.
„Ach Kati Zucker – sööte sööte Kati. Giff mi mol`n Söten – kannst dien Modder gröten, kannst dien Vadder kniepen, glieks wüll ik di griepen! Dat`s doch mien Paradies, Zuckerschnuut.
Hier bün ik ik. Köpen, buddeln, kieken, föhlen, finnen.
Ik stell mi al de Lüüd vör, de möl düsse Saken hatt hebbt.
Ik pack so ne ole Koffikann – oh – kiek mol- hier-
is de nich wunner- wunnerschön? - Hach.- Ik pack de Kann un heff`n Füerwark an Gedanken, Geföhln un Ideen in mien Bregen, in mien Hart.
Ik kann gor nich anners!“
Kati mutt schlucken. Jümmers dat sülve. Man Christina is glücklich.
„Büst du ok ünnern LKW komen oder över diene drögen Böker inne Firma tosomenklappt?“,
Christina stellt de witte Koffikann wedder op`n Disch un marscheert al toon neegsten Stand. „ Na wat? Wat hett di hierher bröcht - - sööte sööte Zuckerkati? Un- wo geihst du hen?“
„Weet ik nich“, antert Kati. „Ach, tüddel nich. Du hest doch wiß wedder dusend niege Bonscherrezepte prat“,
Christine inspezeert opmerksam ne ole Lantüchte. „Bonscherrezepte?“ Bi Kati rattert dat in Kopp.
Se un ehr lütt Bonscherköök. Jawoll – dor weern se as Deerns oftins tohopen bin.
Christine weer de Hölpersch un se, Kati Zucker, de beröhmte Bonscherkööksch mit de dullsten Kreatschion. Man – denn – as junge Fro hett se dat allns vergeten un ni nich wedder utprobeert.
Un se harr würklich de leckersten un ok schönsten Lollis un Bonschers tosomenkookt. Man…
…Christine? Christine! Wech. Se is wech…de Flohmarkt is verschwunnen.
Kati dreiht sik in Kring. „Kumm trüch! Christine! Du schasst mi hölpen! Kumm trüch!“
Un denn kippt se üm. De Bodden schwankt un de Wind hett opdreiht.
Water klatscht in ehr Gesicht un meist geiht se över Bord.
„Wat schall ik?“, ehr Vadder schmitt de kole Zigarette över Bord un kiekt ehr frogend an. Dorbi klammert he sik mit een Hand an`t Stüerrad un mit de anner anne Grootschoot. Dat puust düchtig. Se seilt tosomen alleen över`t griese Meer. „Papa?!“ Acht Joar is de Ool al doot, hoch inne Joarn un bös klapprig is he vunne Welt,
man hier an Bord so krall as in siene besten Tieden. Un dor fangt he ok dat Kommandeern al wedder an:
„ Los mien Deern, hol Vaddi mol ne Buddel Beer ut de Bilge. Man pass op, suust mi dor nich daal, sünst ballerst noch mit`n Kopp anne Luuk un ik krigg womöglich mien Beer nich.
Weer doch schood ...hahaha!“
„Papa, nee, ik stüer, du geihst daal.- Mi wart doch jümmers slecht dor ünnen – ik will nich.“
„Jammer nich, ik will`n Beer, zack zack , wenn du di beeilst wart di ok nich slecht“ .
Jümmers noch de ole Egoist, dinkt Kati, man se krabbelt oordig de dree Stopen in`t Schipp daal un bringt dat Beer.
Dütmol is ehr nich slecht worrn. Wedder klatscht dat Water över de Planken.
De ole Mann lacht un nu fangt he ok noch dat Singen an.
He froogt nix, he vertellt nix. He seilt un singt. Sien Blick geiht na vörn,
de Hannen sünd bruun un stark. Hier an Bord hebbt se allns in` Gripp.
He singt luud – de Text is mol wedder ne Eigenkreatschion, man de Melodie stimmt. Hett wat vun flegen Holländer – blots - düt hier – dat is keen Flook, düt hier is Vadder sien Paradies. Mihr brukt he nich.
He smökt de neegste Zigarette un nickt vergnöögt na Kati hen.
Denn fiert he de Schoot `n beten op, dat Boot kümmt wedder höger un se seilt ruhiger. „Beter so?“ – „Beter“, seggt Kati.
„Un, woans stüerst du op to, Kind?“ Ehr Vadder kiekt ehr stracks inne Oogen.
“Dat heff ik mi allang nich mihr frogt”, antert Kati lies.
„Sööte sööte Zuckerkati – giff mi mol`n Söten – kannst dien Modder gröten, kannst dien Vadder kniepen, glieks wüll ik di griepen! – Kannst di dor op besinnen mien Deern?“
„Is veel to laat, Papa.“
Nu wart ehr doch noch slecht. De Maag dreiht sik üm. Dat kümmt seker vun` Wellengang, vun`t Seiln.
Dor röppt ehr Vader: „Los Katharina, spring – spring in`t Water! Nu!“
„Papa, büst du mall? Ik will doch nich versupen!“ antert Kati un is üm de Nees al witt as Kried. „Jump över Bord. Rin in`t kole Water un swimm endlich Deern!“ –
As de Ol markt, dat sien Dochter tögert, brüllt he teemli kott: „Klar zur Wende!“ un dor flüggt se ok al butenbords.
Dat rummst tüchtig un Kati föhlt – Water hett doch Balken.
Se hett sik de Nees blöödig haut un allns wat se inne Maag harr geiht bi düt Manöver ok noch glieks över Bord.
Se rappelt sik hoch. Mit weeke Knee un heel vörsichtig geiht Kati na de Badstuuv.
Ut den Speegel kiekt ehr een Fro mit blödige Nees verwunnert an.
Kati dreiht dat Water op un as dat ieskolt ut den Hahn löpt wascht se sik ehr Gesicht.
De Hannen bevert noch`n beten.
Denn trocknet se sik af un kiekt nomol – sinnig – in` Speegel.
Sööte sööte Zuckerkati – giff mi mol`n Söten – kannst dien Modder gröten, kannst dien Vader kniepen, glieks will ik di griepen!“
Dat se dor nu eerst op komen is. Se schüttkoppt un smuustert.
Man – för düt Ünnernehm wart se nu wohl ne gröttere Köök för bruken.
Kati kiekt sik in ehr lütt Wahnung üm.
Överall Kisten un allns akkrat verpackt.
Wedder op`n Weg!
(Aus: „Geiht dat ok`n beten fixer?“, Quickborn-Verlag 2006)
(Aus: „Geiht dat ok`n beten fixer?“, Quickborn-Verlag 2006)
Muße
Över 1000 Kilometer! Negen Stünn in Tog. Na.-
Negen Stünn dörch Dütschland.– Woans schall ik blots de veele Tiet rümkriegen?.- Ut`n hogen Norden na`n deepen Söden…
Op`n Bahnhof is noch`n beten Tiet. Also, gau rin na`n Zeitschriften - un Bökerhöker.- N` Krimi villicht? Wat över de Leev oder mihr Drama oder Action?
Nee, dor – dor lacht mi wat an: „Lebenslust“ steiht op den Inband. Her dormit, över 400 Sieden!
Na, ik heff jo hüüt Tiet!
Ik heff`n Platz reserveern laten. Man - Schiet – ik schall trüchwarts sitten!
Is doch blööd, du föhrst mit Schmackes na` n Söden , op dien Teel op to un kiekst de heele Tiet na achtern? Nee, nee, ik sett mi eenfach op de anner Siet , richtig rüm.
Gegenöver slöppt een Mann, den Mund apen, he snarkt.
Olt is he noch nich. Hm, de Krawatte hett he`n beten locker aftüdelt.
Woans he wohl hen wüll? Kumplett kaputt de Keerl. –
Een lütten Smeerbuuk füllt kommodig dat blaue elegante Businesshemd.
Is de Mann woll glücklich?
Middewiel sünd wi dörch Neddersassen dörch, ik sett mi in` Spieswagen un drink `n Pott Koffi. In mien nieget Book steiht wat vun – „wi löpt uns Leven achterran oder vörut, nüms kann de Tiet in Roh un Muße geneten“…
Kölle alaaf! An Naverdisch sitt veer junge Keerle ut` Rheinland. Een hett schöne blaue Oogen, dat Beerglas inne Hand prahlt de Mann:
“ Nur geile Weiber! Mann, um zwei war`n wir schon breit. Geiles Hotel, Superpaddy!“ Na, he geneet op siene Ort.-
Ik kümmer mi wedder üm mien Book. „De moderne Minsch itt toveel oder he quält sik mit Diäten. De moderne Minsch leevt to gau un süht vör luder Hult de Bööm nich….de Dood is`n Tabu. Dorbi brukt wi doch een Anfang un een Enn, sünst is allns nix wert…“. Dor gruvel ik nu op rüm.
Ik heff dor jor hüüt 9 Stünn Tiet vör –.
Un wieder un wieder geiht de Reis.
Dor, dor achtern kann ik de Bargen al sehn.
Hüüt morn heff ik noch de soltige Luft vunne Ostsee inne Nees hatt
un nu verrenk ik mi den Hals
un wunner mi över düsse romantischen Klamotten ut Steen.-
Wat`n Wunnerwark vun Moder Natur!
Mien nieget Book över de Levenslust heff ik toklappt.
De Botschaft is bi mi ankomen.
(Aus: „Geiht dat ok`n beten fixer?“, Quickborn-Verlag 2006)
Över 1000 Kilometer! Negen Stünn in Tog. Na.-
Negen Stünn dörch Dütschland.– Woans schall ik blots de veele Tiet rümkriegen?.- Ut`n hogen Norden na`n deepen Söden…
Op`n Bahnhof is noch`n beten Tiet. Also, gau rin na`n Zeitschriften - un Bökerhöker.- N` Krimi villicht? Wat över de Leev oder mihr Drama oder Action?
Nee, dor – dor lacht mi wat an: „Lebenslust“ steiht op den Inband. Her dormit, över 400 Sieden!
Na, ik heff jo hüüt Tiet!
Ik heff`n Platz reserveern laten. Man - Schiet – ik schall trüchwarts sitten!
Is doch blööd, du föhrst mit Schmackes na` n Söden , op dien Teel op to un kiekst de heele Tiet na achtern? Nee, nee, ik sett mi eenfach op de anner Siet , richtig rüm.
Gegenöver slöppt een Mann, den Mund apen, he snarkt.
Olt is he noch nich. Hm, de Krawatte hett he`n beten locker aftüdelt.
Woans he wohl hen wüll? Kumplett kaputt de Keerl. –
Een lütten Smeerbuuk füllt kommodig dat blaue elegante Businesshemd.
Is de Mann woll glücklich?
Middewiel sünd wi dörch Neddersassen dörch, ik sett mi in` Spieswagen un drink `n Pott Koffi. In mien nieget Book steiht wat vun – „wi löpt uns Leven achterran oder vörut, nüms kann de Tiet in Roh un Muße geneten“…
Kölle alaaf! An Naverdisch sitt veer junge Keerle ut` Rheinland. Een hett schöne blaue Oogen, dat Beerglas inne Hand prahlt de Mann:
“ Nur geile Weiber! Mann, um zwei war`n wir schon breit. Geiles Hotel, Superpaddy!“ Na, he geneet op siene Ort.-
Ik kümmer mi wedder üm mien Book. „De moderne Minsch itt toveel oder he quält sik mit Diäten. De moderne Minsch leevt to gau un süht vör luder Hult de Bööm nich….de Dood is`n Tabu. Dorbi brukt wi doch een Anfang un een Enn, sünst is allns nix wert…“. Dor gruvel ik nu op rüm.
Ik heff dor jor hüüt 9 Stünn Tiet vör –.
Un wieder un wieder geiht de Reis.
Dor, dor achtern kann ik de Bargen al sehn.
Hüüt morn heff ik noch de soltige Luft vunne Ostsee inne Nees hatt
un nu verrenk ik mi den Hals
un wunner mi över düsse romantischen Klamotten ut Steen.-
Wat`n Wunnerwark vun Moder Natur!
Mien nieget Book över de Levenslust heff ik toklappt.
De Botschaft is bi mi ankomen.
(Aus: „Geiht dat ok`n beten fixer?“, Quickborn-Verlag 2006)
WACKEN!
Nee – seggt mien Söhn – ik schall`n Handdook mitnehmen?
Ik bruuk doch keen Handdook, Mama!
Stimmt – ik bün ok to un to blöd. Mien Jung föhrt för dree Daag na Wacken in Kreis Steenborg – dor fangt dat gröttste Heavy Metal Open Air Festival an, wat de Welt kennen deit.
Dat erste Weekenend in August is siet Joarn dat Mekka för de ganz harten Rockfans.- Un ik Weekei froog mien Söhn na`n Handdook.-
Blots komisch – tohuus – dor sammel ik achter de Duschorgie vun den Lulatsch opminst twee grote Duschlaken vun Footbodden op – na ja. Tohuus…
Wacken – froog mol een Jugendlichen ut toon Bispeel Japan – wat weets du vun Dütschland? Kennst de Hauptstadt? Nee, man Wacken. Köh, Wischen, lütten Koopmann mit Bölkstoff un Toastbrot, nette Farmers - also Buern - un bummelig op`n Stutz rund 60 000 Inwahners mihr . Even Wacken – Anfang August.- German Summer. Much Rain, much Fun. Dütschen Summer, veel Regen, veel Spoß, dütmol ok wedder veel Matsch.
Much – Matsch.-
Makt nix. – Ik freu mi. För mien Söhn un kumplett patriotisch – för mien Land. Gifft keen Werbekampagne , de dat toweeg bringt, wat de Heavy Metallüüd dor trecht kriegt:
Se sünd technisch op den niegsten Stand.
Se organiseert op middewiel över 160 Hektar Campingleven.
Se sünd Trendsetter in Festival-Knowhow - se hebbt sogor mol`n Hubschrauber as Fön insett – de müss dat veele Regenwater ut de Wischen drücken - un dat hett klappt. Kunn allns över de Bühn gahn.-
Un middewiel hebbt sik ok de Ur-Inwahners vun`t lütt Dörp Wacken mit de langhoorigen Keerls un Deerns anfrünnt.-
Toerst weern se jo doch`n beten bang. Dusend un dusende vun Metallfans in schwatte Kleedaasch, överall hebbt se Tatoos, hier`n Ring dörch de Nees, dor Metall anne Back… – dat süht meist ut as wenn de Wikingers trüch koomt –
blots op moderne Ort un Wies.-
Man – suutje. Dat is allns blots Theaterdonner.
Wo heet dat so schön bi`t Wacken Open air:
Faster, harder , louder!
Also – gauer, härter, luder.
Mi flüggt bi düsse Musik jo de Ohren af – nich mien Fall –
man dor geiht dat nich üm.
Wacken is Party un Spoß pur, n`grotet Geschäft för de Gegend un beste Werbung för Dütschland.-
Du büst Schleswig-Holsteen – du büst Wacken.
Un ik Dussel froog mien Söhn:“Hest du ok`n Handdook mit?“
(Aus: „Wi hebbt dat jo!“, Quickborn-Verlag 2008)
aus:
Mien Brett vör`n Kopp wackeltCopyright 2005
Quickborn-Verlag, Hamburg
Aufnahme: Lesung im Kulturhof Itzehoe im Dezember 2004, Quickborn-Verlag, Herstellung:
Karsten Böttcher, Hamburg
Pappa ante Portas
(rechte maustauste zum download)
aus:
Mien Brett vör`n Kopp wackelt
Copyright 2005
Quickborn-Verlag, Hamburg
Aufnahme: Lesung im
Kulturhof Itzehoe im Dezember 2004, Quickborn-Verlag, Herstellung: Karsten Böttcher, Hamburg
Onkel Willi
(rechte
maustauste zum download)
(c) und verantwortlich:
Ines Barber
Journalistin & Autorin
Op hoch un op platt!
Moorweg 11a
24340 Eckernförde
Tel. 04351-889077
mobil 0175-7216941
ines.barber@web.de
www.inesbarber.de
Nee – seggt mien Söhn – ik schall`n Handdook mitnehmen?
Ik bruuk doch keen Handdook, Mama!
Stimmt – ik bün ok to un to blöd. Mien Jung föhrt för dree Daag na Wacken in Kreis Steenborg – dor fangt dat gröttste Heavy Metal Open Air Festival an, wat de Welt kennen deit.
Dat erste Weekenend in August is siet Joarn dat Mekka för de ganz harten Rockfans.- Un ik Weekei froog mien Söhn na`n Handdook.-
Blots komisch – tohuus – dor sammel ik achter de Duschorgie vun den Lulatsch opminst twee grote Duschlaken vun Footbodden op – na ja. Tohuus…
Wacken – froog mol een Jugendlichen ut toon Bispeel Japan – wat weets du vun Dütschland? Kennst de Hauptstadt? Nee, man Wacken. Köh, Wischen, lütten Koopmann mit Bölkstoff un Toastbrot, nette Farmers - also Buern - un bummelig op`n Stutz rund 60 000 Inwahners mihr . Even Wacken – Anfang August.- German Summer. Much Rain, much Fun. Dütschen Summer, veel Regen, veel Spoß, dütmol ok wedder veel Matsch.
Much – Matsch.-
Makt nix. – Ik freu mi. För mien Söhn un kumplett patriotisch – för mien Land. Gifft keen Werbekampagne , de dat toweeg bringt, wat de Heavy Metallüüd dor trecht kriegt:
Se sünd technisch op den niegsten Stand.
Se organiseert op middewiel över 160 Hektar Campingleven.
Se sünd Trendsetter in Festival-Knowhow - se hebbt sogor mol`n Hubschrauber as Fön insett – de müss dat veele Regenwater ut de Wischen drücken - un dat hett klappt. Kunn allns över de Bühn gahn.-
Un middewiel hebbt sik ok de Ur-Inwahners vun`t lütt Dörp Wacken mit de langhoorigen Keerls un Deerns anfrünnt.-
Toerst weern se jo doch`n beten bang. Dusend un dusende vun Metallfans in schwatte Kleedaasch, överall hebbt se Tatoos, hier`n Ring dörch de Nees, dor Metall anne Back… – dat süht meist ut as wenn de Wikingers trüch koomt –
blots op moderne Ort un Wies.-
Man – suutje. Dat is allns blots Theaterdonner.
Wo heet dat so schön bi`t Wacken Open air:
Faster, harder , louder!
Also – gauer, härter, luder.
Mi flüggt bi düsse Musik jo de Ohren af – nich mien Fall –
man dor geiht dat nich üm.
Wacken is Party un Spoß pur, n`grotet Geschäft för de Gegend un beste Werbung för Dütschland.-
Du büst Schleswig-Holsteen – du büst Wacken.
Un ik Dussel froog mien Söhn:“Hest du ok`n Handdook mit?“
(Aus: „Wi hebbt dat jo!“, Quickborn-Verlag 2008)
aus:
Mien Brett vör`n Kopp wackeltCopyright 2005
Quickborn-Verlag, Hamburg
Aufnahme: Lesung im Kulturhof Itzehoe im Dezember 2004, Quickborn-Verlag, Herstellung:
Karsten Böttcher, Hamburg
Pappa ante Portas
(rechte maustauste zum download)
aus:
Mien Brett vör`n Kopp wackelt
Copyright 2005
Quickborn-Verlag, Hamburg
Aufnahme: Lesung im
Kulturhof Itzehoe im Dezember 2004, Quickborn-Verlag, Herstellung: Karsten Böttcher, Hamburg
Onkel Willi
(rechte
maustauste zum download)
(c) und verantwortlich:
Ines Barber
Journalistin & Autorin
Op hoch un op platt!
Moorweg 11a
24340 Eckernförde
Tel. 04351-889077
mobil 0175-7216941
ines.barber@web.de
www.inesbarber.de
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen